Hoe is het nu met? … De Ever Given

Juridisch Nieuws

02 mei '23

Auteur(s): Zoë Poortvliet

Op 23 maart 2021 liep de Ever Given, één van de grootste containerschepen ter wereld, aan de grond in het Suezkanaal. Het 400 meter lange schip blokkeerde één van de belangrijkste kanalen voor de scheepsvaart. Als gevolg van deze blokkade ontstond er een enorme file aan zeeschepen, goed voor zo’n 400 miljoen dollar (aan goederen) per uur wat werd tegengehouden.

De economische druk om de Ever Given los te krijgen was aanzienlijk. Aan SMIT Salvage (“SMIT”), een dochteronderneming van Boskalis, de moeilijke taak om de Ever Given te bergen. In samenwerking met de Egyptische autoriteiten stelde SMIT meerdere plannen op om de Ever Given los te krijgen. Uiteindelijk lukte het SMIT om op 29 maart 2021 (6 dagen nadat het schip aan de grond liep) de Ever Given los te krijgen.

Logischerwijs wilde SMIT nadien betaald worden voor haar (succesvolle) bergingswerkzaamheden, maar dat ging niet zonder slag of stoot. De Japanse eigenaar van de Ever Given, Higaki Sangyo Kaisha (“Kaisha”), betwistte namelijk de rekening van SMIT. Als gevolg hiervan spande SMIT een procedure aan in het Verenigd Koninkrijk. In deze blog wordt kort stilgestaan bij de uitspraak die het Britse High Court op 30 maart jl. heeft gedaan inzake deze kwestie.

Wettelijk kader

Het recht op een bergingsvergoeding (“hulploon”) ontstaat wanneer iemand als vrijwilliger (dat wil zeggen zonder enige voorafgaande contractuele of andere wettelijke verplichting daartoe) een schip, lading, vracht of ander erkend voorwerp redt of daaraan bijdraagt. In dat opzicht is het hulploon dus een (stimulerende) beloning voor het feit dat een vrijwilliger iemand te hulp schiet die zich in een gevaarlijke situatie bevindt.

Een bergingssituatie ontstaat wanneer een reder (in casu: Kaisha) een hulpaanbod van een berger (in casu: SMIT) aanvaardt. In zoverre is de regeling contractueel, maar het is geen overeenkomst voor diensten met een vooraf overeengekomen vergoeding. In plaats daarvan bepaalt artikel 13 van het Internationale Verdrag inzake Hulpverlening, Londen 1989 (“Verdrag”), dat het hulploon afhankelijk is van meerdere factoren:

“

de geredde waarde van het schip en de andere goederen;
de vakkundigheid en inspanningen van de hulpverleners, betoond bij het voorkomen of beperken van schade aan het milieu;
de mate van de door de hulpverleners verkregen gunstige uitslag;
de aard en ernst van het gevaar;
de vakkundigheid en inspanningen betoond door de hulpverleners bij de redding van het schip, de andere zaken en mensenlevens;
de door de hulpverleners gebruikte tijd, gemaakte kosten en geleden verliezen;
het risico van aansprakelijkheid en andere door de hulpverleners of hun uitrusting gelopen risico's;
de snelheid van de verleende diensten;
de beschikbaarheid en het gebruik van schepen of andere voor hulpverlening bestemde uitrusting;
de staat van gereedheid alsmede de doelmatigheid en de waarde van de uitrusting van de hulpverleners.”

Opgemerkt dient te worden dat het voorgaande niet betekent dat het niet is toegestaan voor partijen om een (bindende) overeenkomst aan te gaan ten aanzien van de bergingswerkzaamheden. Een bekend en veelal gebruikt contract is de Lloyd’s Standard Form of Salvage Agreement, beter bekend als Lloyd’s Open Form (LOF). Deze standaardovereenkomst wordt internationaal veelvuldig gebruikt bij het sluiten van hulpverleningsovereenkomsten. Dit contract gaat uit van een ‘no cure, no pay’-principe. Dat wil zeggen: als de berging niet slaagt, hoeft er niet betaald te worden.[1]

Uitspraak van het Britse High Court

In de onderhavige procedure was in geschil of partijen wel of niet een bindende overeenkomst waren aangegaan met elkaar. Kaisha stelt dat partijen wel degelijk een bindende overeenkomst zijn aangegaan en wijst hiertoe op de e-mailwisseling tussen partijen. Volgens Kaisha zouden partijen akkoord zijn gegaan met een “globale overeenkomst”, welke overeenkomst partijen op een later moment zouden voorzien van de benodigde details. Op grond hiervan was Kaisha van standpunt dat SMIT geen recht heeft op hulploon, nu zij heeft gehandeld op grond van een overeenkomst en niet als een vrijwilliger. SMIT daarentegen stelt dat er geen overeenkomst van toepassing was.

Het hof benadrukt dat partijen uitdrukkelijk hebben aangegeven dat zij enkel akkoord zouden gaan met een volledige (en aldus gedetailleerde) overeenkomst. Het feit dat partijen een aantal globale afspraken zijn overeengekomen is dus niet voldoende, aldus het hof. Het hof vervolgt dat latere aanvullingen en opgestelde concepten van partijen deze situatie niet doen veranderen nu partijen nooit akkoord hebben gegeven voor een definitieve overeenkomst.

Conclusie

Het Britse High Court is aldus van oordeel dat er géén overeenkomst van toepassing was tussen partijen ten aanzien van de bergingswerkzaamheden. Dit betekent dat de weg openligt voor SMIT om hulploon te vorderen overeenkomstig het Verdrag. In het onderhavige geval vordert SMIT (naar verluidt) 35 miljoen dollar. Aangezien de geredde waarde is begroot op 1 miljard dollar, zal de vordering van SMIT vermoedelijk zonder veel problemen worden toegewezen.

Over Ploum’s team Internationale Handel, Douane en Transportpraktijk

De specialisten uit ons Team Internationale Handel, Douane en Transport staan u graag bij indien u vragen heeft over dit onderwerp, of over andere kwesties rondom internationale handel, douane of transportwetgeving. Door onze jarenlange ervaring in onder meer de internationale handel en transport, kunnen wij u snel en effectief van dienst zijn. Indien u vragen heeft over dit onderwerp, kunt u contact opnemen met één van onze teamleden of neem rechtstreeks contact op met Marijn van Tuijl (m.vantuijl@ploum.nl) of Jikke Biermasz (j.biermasz@ploum.nl).

[1] Een Special Compensation P&I Club (SCOPIC) clausule bevat hierop een uitzondering.

Contact